Smashing Pumpkins-Zeitgeist

Οι Smashing Pumpkins έβγαλαν έναν ακόμη δίσκο που υπήρξε αντικείμενο συζήτησης. Μπορεί η απουσία του James Iha να είναι αισθητή, και οι SP να είναι πλέον ντουέτο, αλλά φαίνεται να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Ο, απεξαρτημένος από τα ναρκωτικά, πλέον, Jimmy Chamberlain (drums) φαίνεται να διανύει περίοδο μεγάλης φόρμας. Και τέλος ο Billy Corgan, έχει γράψει κάποιους από τους πιό τρομακτικούς στίχους του. Από το εισαγωγικό “Is there anyone afraid…” του Doomsday Clock, ο ακροατής μπαίνει κατευθείαν στο κλίμα που επικρατεί στην μετά 9/11 Αμερική. Γιατί το Zeitgeist είναι ένας δίσκος που μιλά για την κατάσταση στην Αμερική, για το καθεστώς φόβου και ανελευθερίας υπό το οποίο ζει ο μέσος Αμερικάνος. Και αυτό γιατί η Αμερική βυθίζεται όλο και περισσότερο σε έναν ιδιότυπο αυταρχισμό, όπου η αποκλίνουσα συμπεριφορά σου βάζει κατευθείαν την ταμπέλα του επικίνδυνου. Ένας δίσκος γεμάτος παραμορφωμένες κιθάρες, ιδανικό soundtrack για την περιγραφή του νέου αμερικάνινκου ονείρου. Του αμερικάνικου εφιάλτη.

Robert Plant & Alisson Krauss-Raising Sand

Ο ένας είναι μία από τις ποιό χαρακτηριστικές φωνές της παγκόσμιας ροκ σκηνής, ένας εξηντάρης που έχει κρατήσει την φωνή του στα ίδια σχεδόν επίπεδα με τα νιάτα του. Αυτή, είναι η μεγάλη ελπίδα της country, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε η εν λόγω σκηνή. Οι δύο τους τραγουδούν υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Τ-Bone Burnett. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που κάνει πολύ καλή χρήση της Αμερικάνικης μουσικής παράδοσης. Ένας δίσκος δεν αποπνέει την κλασική βλαχιά μιας οιασδήποτε ηχογράφισης από το Nashville, αλλά φέρνει στο μυαλό περισσότερο τα τραγούδια της Joni Mitchell, ανακατεμένα με τα μπλουζ του Αμερικάνικου Νότου (λίγο Leadbelly ίσως;) και την γλυκιά μελαγχολία του Jeff Buckley. Και οι δύο εκτελούν τα φωνητικά τους καθήκοντα στο έπακρο, δημιουργώντας έναν ιδανικό δίσκο για εκείνες τις βραδυές που απαιτούν χαμηλωμένα φώτα και μια γερή δόση bourbon.

Orishas-El Kilo

Οι Orishas είναι τρεις Κουβανοί που ζουν μόνιμα στο Παρίσι. Παίζουν, βασικά, hip hop, αλλά το ανακατεύουν με γερές δώσεις από salsa, soul και funk. Οι στίχοι τους είτε είναι ήρεμοι, είτε εκφράζουν, υπογείως, την οργή. Τραγουδάνε για τον Fidel, για τον Che, για τον ρατσισμό, για την ξενιτιά, για τους μπάτσους που δέρνουν τους μετανάστες και ένα σωρό πράγματα που απασχολούν τα απανταχού ανήσυχα πνεύματα. Ίσως να είναι και το καλύτερο δισκάκι για να ακούει κανείς περιδιαβαίνωντας του δρόμους μιας πόλης που δεν φαίνεται να τον γουστάρει καθόλου.

Bjork-Volta

Ο τελευταίος δίσκος της Bjork είναι μνημείο εκκεντρικότητας. Η θεότρελη Ισλανδή πότε στέλνει απειλειτικά μυνήματα, πότε απαγγέλει ποιήματα που ακούγονται σε ταινίες του Ταρκόφσκι (συγκεκριμένα το Stalker), και πότε στέλνει κύματα μιας παράξενης αιθέριας γλύκας. Το γενικό πρόσταγμα έχει ο πασίγνωστος Timbaland, ο οποίος στρώνει προσθέτει αρκετό στρας και λούσο στην παραγωγή ενώ ο πασίογνωστος τροβαδούρος-τραβεστί Anthony βάζει την φωνή του στις πιο λυρικές στιγμές του δίσκου (τα ντουέτα The Dull Wings of Desire και My Juvenile. Γενικά η Bjork είναι μια ευφυέστατη συνθέτις, μια τραγουδίστρια με μια ευρεία γκάμα δυνατοτήτων, και μια ντροπαλή, παράξενη, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα καλλιτέχνις.

Socrates featuring Vangelis Papathanasiou-phos

Socrates featuring Vangelis Papathanasiou-phos

Ο δίσκος που έκανε τους Socrates γνωστούς ανά το παγκόσμιο. Ο τρόπος που παίζειν κιθάρα ο Γιάννης Σπάθας δείχνει τι ισχυρές επιρροές από τον Hendrix ενώ ο Παπαθανασίου ππροσθέτει στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Ο Γιώργος Τρανταλλίδης έχει ένα στυλ παιξίματος που φανερώνει την αγάπη προς τους μεγάλους ντράμερ της εποχής: Mitch Mitchell, Ginger Baker, John Bohnam, Keith Moon.. Όσο για τον Αντώνη Τουρκογιώργη, είναι στάνταρ ο πιο ball-άτος frontman του Ελληνικού ροκ της εποχής (μιλάμε εν έτει 1976) μετά τον Σιδηρόπουλο και τον Πουλικάκο. Αν και το χιτάκι βρίσκεται στην αρχή του δίσκου (Starvation), η κορύφωση έρχεται στο κλείσιμο του δίσκου (Mountains), όπου η Ηπειρώτικη μουσική παράδοση ενώνεται με το άγριο ροκ εντ ρολ των αρχών της δεκαετίας του 70, γισ να καταλήξουν σε ένα ημι-βουκολικό ψυχεδέλικό-blues κιθαριστικό σόλο, το οποίο σε φέρνει σε μια κατάσταση πνευματικής Νιρβάνα, παρόμοια με αυτή που νιώθει κανείς αντικρύζοντας τη μαγευτική παραλία του Μπάλλου, ή τη θέα από τις Πλαγιές του Βερμίου και της Πίνδου….